Centraal-Amerika: Mexico, Belize, Guatemala

Het voelde juist aan toen we zwaarbeladen met onze rugzakken de luchthaven van Cancún uitstapten om de vochtige hitte te verwelkomen. Niet zozeer de vochtige hitte, als wel de rugzak voelde juist aan. Het werd hoog tijd dat we terug één werden met onze zak die al maandenlang onze bezittingen trouw met zich meedraagt. We wilden ons huisje terug bij ons hebben. Dat we daardoor letterlijk in slakken veranderden, namen we erbij…

Of toch niet helemaal, want na dag twee beseften we dat we op korte tijd een hoop rommel hadden verzameld. Rondtrekken met 17 kg en een auto is één ding, maar van bus naar bus hoppen op die manier, daar hadden we geen zin in. En zo begon een genadeloze kruistocht tegen onze eigen rugzak. Er werd streng maar rechtvaardig geschift en we maakten een aantal mensen blij met kleren die we niet meer nodig hadden. Het meest nutteloze voorwerp dat we eruit zwierden? Loes haar stijltang. Duh.

Om ter zake te komen: Centraal-Amerika ligt ons wel. Het gaat ons hier goed af. De mensen zijn vriendelijk, de landen zijn prachtig. Het tempo van reizen is veranderd van hollen naar gestaag vooruithobbelen. Al dan niet in een gammele bus. We trekken ons uit de slag met basic tot onbestaand Spaans en slagen er toch in om leuke gesprekken te voeren met de locals. We bezochten een aantal Maya-tempels waarvan we onder de indruk waren en genoten van de heerlijke keuken die zich in C-Am blijkt schuil te houden.

We zijn gestart in Cancún, Mexico, waar we ons een aantal dagen gedeisd hielden zodat Loes kon bekomen van een pijnlijke blaasontsteking die zich in de VS gemanifesteerd had. Na een aantal dagen trokken we door naar Valladolid, de perfecte uitvalsbasis om Chichen Itza te bezoeken. Wat ons bijbleef van Valladolid was de extase om na al die maanden opnieuw in een gezellige stad rond te lopen. No offense Australië, NZ, Canada en VS, maar jullie steden zijn ongezellig. En lelijk. We hebben daar zo vaak in wanhoop gezocht naar een stadje waar je kan rondlopen op een gezellig plein aan een grote kerk die uitkijkt over de menigte die zich bezig houdt met koffietjes drinken en eten te verkopen. In Mexico vonden we dat. We staken ons direct vol met churros en Maya-pannenkoeken terwijl we door de straten kuierden en genoten van wat we zagen.

Een dag later bezochten we Chichen Itza, één van de bekendste Maya-tempels in de regio en uitgeroepen tot één van de nieuwe zeven wereldwonderen. Geruchten deden de ronde dat de noodlottige dag 21/12/12 vanop deze tempel zou voorspeld zijn. Harde bewijzen daarvan hebben we echter niet.

We ontmoetten in onze hostel die avond een Mexicaan met een fles tequila en zelfgemaakte enchilladas. Van beiden mochten we proeven. Conclusie van de tequila? Beter dan in België, maar god, wat blijft dat drankje straf.
Ps: tequila, dat is in Mexico belachelijk goedkoop. Je betaalt ongeveer €4 voor 1 liter. Jammer dat het niet onze eindbestemming is voor we naar huis komen, anders konden we jullie op een fijn feestje trakteren.

We bezochten ook één van de vele cenotes die je in Mexico terugvindt. Dit zijn boven- of ondergrondse poelen die met grondwater gevuld zijn nadat, jaren geleden, een deel van de grond is ingestort zodat deze ondergrondse rivieren kwamen bloot te liggen. Op het Yucatan schiereiland kan je zo’n 3000 cenotes terugvinden. En geloof me, die dingen bieden afkoeling. Het klimaat in C-Am is namelijk vochtig en heet. Een lastigere combinatie om in rond te lopen bestaat niet. Je zweet op plaatsen waarvan je niet wist dat je er kon zweten. En dan is zo’n cenote heel welkom. Bijzonder mooi, dat is het ook.

Na onze middagshot tequila (good afternoon Mexico!) en een heerlijke lunch met Longanisa en eieren was het tijd om afscheid te nemen van Juan en zijn collega’s en trokken we samen met Hanneke (een Nederlandse die we in Valladolid leerden kennen) door naar Tulum.

We hadden in Tulum een goedkope hostel gevonden, maar toen we een aantal nachten wilden bijboeken, verhoogde de prijs ineens een pak. Vervelendste van al: de receptioniste sprak alleen Spaans en wij spraken vanalles, maar geen Spaans. We besloten dan maar om geen extra nachten te blijven want we vonden die prijsverhoging niet fijn. Toen we een tijd later terugkwamen was het plots wel ok en konden we aan dezelfde prijs als de eerste nacht verblijven. Zo gezegd, zo gedaan en we hebben drie nachten gebakken in Tulum. Onze hostel had enkel fans, geen airco, maar als de buitenlucht erg warm blijft, blijft de kamer dat natuurlijk ook. We bevonden ons in een constante staat van oververhitting die enkel onderbroken werd door de vijf minuten dat we een koude douche konden nemen.

In Tulum bezochten we nog meer Maya-ruïnes, gelegen aan de zee, en de gran cenote, waar we prachtig konden snorkelen.

Een paar dagen later besloten we door te trekken naar het paradijs. Een veel te dure bootrit later stonden we in Caye Caulker, Belize. Maar niet voordat we eerst de douane in Mexico het hoofd hadden geboden. De snoodaards daar vragen aan iedereen bij het vertrekken uit Mexico een tourist fee van 300 pesos, zo’n €18. Maar dat is niet legaal, want die tourist fee heb je al betaald bij het binnenkomen en zit meestal al in je vliegticket. Gelukkig waren wij de laatsten die moesten passeren en waren we voorbereid. We protesteerden dat we niet hoefden te betalen en een paar kopies van ons paspoort later stonden we terug buiten, 600 pesos rijker. Een paar dagen later hebben ze dan wel BZ$50 uit onze hotelkamer gestolen in Belize, dus veel hebben we er niet aan verdiend.

Wat er daar gebeurd is? We hadden op Caye Caulker een goedkoop hotelletje gevonden voor BZ$30 per nacht, zo’n €10. De eigenaar was een vreemde snuiter, de kamer viel ongeveer uit elkaar en de kerel die een aantal gasten naar het hotel bracht, benaderde ons een aantal keer met de vraag of we geen drugs wilden kopen. Toen we na dag één op het eiland terug op onze kamer kwamen, merkten we dat er BZ$50 ontbrak. Aangezien we al onze uitgaven bijhouden, wisten we bijna zeker dat dat geld verdwenen was. Een paar dagen later merkten we ook dat Ben zijn leatherman weg was, waardoor we met zekerheid weten dat ze in onze zakken gezeten hebben. Die wetenschap maakt ons wel nerveus, want onze rugzakken zaten in travel bags die op slot waren. Maar uit elke ervaring valt een les te trekken en de onze is dat we voortaan wat kieskeuriger zijn wat slaapplek betreft.

In elk geval brachten we vijf dagen door in het gezelschap van ruisende palmbomen en een helderblauwe zee. Vanuit onze hangmat zagen we dat het goed was. Wat we ook goed zagen, was the blue hole waar we zijn gaan duiken. We hadden allebei schrik om terug zeeziek te worden, maar twee pilletjes en een bootrit later was het duidelijk dat we het overleefd hadden. The blue hole zelf was vooral zijn naam waardig: het is een groot, blauw gat. Ok, er zijn onderwater stalagtieten, maar het waren vooral de duiken erna waar we van genoten hebben. En van de lunch op ons paradijselijk eilandje.

We zeiden Belize gedag en stapten het ultragoedkope en wondermooie Guatemala binnen. Elke dag worden we meer en meer verliefd op dit prachtige land. De mensen zijn vriendelijk, het eten is heerlijk, de natuur is mooi en de steden stralen zo’n gezelligheid uit. We bezochten Tikal, Maya-ruïnes die nog veel indrukwekkender zijn dan Chichen Itza. Misschien door hun locatie, midden in de jungle. Of misschien door hun uitgestrektheid waardoor je er uren in kunt rondlopen.

Na een slapeloze nacht in de nachtbus kwamen we aan in Antigua. En daar zijn we nu nog steeds. We hebben hier fantastische hosts via Airbnb bij wie we logeren en dankzij hun hebben we al geweldige plekjes in de stad leren kennen en is onze culinaire woordenschat een pak uitgebreider geworden: rellenitos, shukos en salpikon slaan we hier met de kilo naar binnen en het leukste van al is, het kost ons bijna niks. Op de markt rondlopen was nog zo’n ervaring.

We hebben mee soep gemaakt voor arme kinderen en die zijn we gaan uitdelen. Zeer confronterend want de mensen hebben bijna niks. Als toerist weet je zo’n dingen wel, maar je ziet ze niet vaak. Wij wel en de wetenschap dat veel kinderen hier voor een hongerloon moeten werken of dat meisjes in de prostitutie worden gedwongen, heeft ons hard geraakt. We hopen dat we kunnen terugkeren om voor langere tijd vrijwilligerswerk te doen.

We blijven nog een tijdje in Guatemala en dan trekken we door naar Honduras, Nicaragua en Costa Rica. Maar één ding weten we nu al zeker: Centraal-Amerika is de max!

Ps: voor meer foto’s, check onze fotoboeken die je op rechts op deze pagina vindt, we proberen regelmatig foto’s te uploaden.