Guatemala – Land vol verrassingen

Waar we de vorige blog mee afsloten, zullen we deze mee beginnen: Guatemala heeft ons hart gestolen. En nu, een kleine maand en een hoop ervaringen later, zijn we het nog steeds grondig eens met die vaststelling.

We zijn hier al een maand, we plannen om nog even te blijven en hebben weinig spectaculaire belevenissen om over te schrijven. En toch zouden we uren kunnen vertellen over wat ons hier houdt, waarom dit land zo fantastisch is en hoe we onze dagen vullen met kleine bezigheden. We zouden jullie bijvoorbeeld kunnen uitleggen dat we het geweldig vinden dat de bakkerin op het einde van de straat ons kent en er een glimlach op haar gezicht verschijnt elke morgen wanneer we onze broodjes komen kopen. Of we zouden jullie trots kunnen melden dat onze favoriete shukosverkoper (typisch street food van Guate) ons tegenwoordig een knuffel geeft als we aankomen om een portie shukos naar binnen te werken. Steeds meer mensen leren Ben kennen onder de naam Benito en steeds minder mensen kijken raar op als ik zeg dat mijn naam echt Loes is, ze vinden het allemaal nogal vreemd als ze horen dat mijn naam ‘Licht’ betekent (Spaanssprekenden schrijven mijn naam namelijk als Luz, licht in het Spaans). Persoonlijk vinden wij het lastiger om de mensen met de naam ‘Jesus’ aan te spreken, kwestie dat dat toch een beetje buiten onze comfortzone valt.

We zijn intussen opnieuw in Antigua, bij onze favoriete hosts en hebben het hier naar onze zin. We leren de stad steeds beter kennen en zijn tot de ontdekking gekomen dat Antigua de stad is waar we het tweede langst zullen verbleven hebben, na Sydney. Maar in tegenstelling tot die laatste plek, voelen we ons in Antigua heel erg thuis en welkom en we weten nu al dat we met spijt in het hart zullen verder reizen.

Tussendoor hebben we gereisd naar Lago de Atitlan en naar Xela. Lago de Atitlan is een meer in de highlands van Guatemala dat omgeven is door vulkanen. In San Pedro la Laguna hingen we een aantal dagen rond, we verkenden nabij gelegen dorpjes en genoten van de koelte die de bergen brachten.

In Xela, de afkorting van Quetzaltenango, bleven we een week. Xela is een opmerkelijke plek. Het is hoog gelegen (2400 meter) waardoor het ‘s avonds kan afkoelen tot op het punt waarop een lange broek en trui onvermijdelijk worden. Wij zijn dat niet meer gewoon zo’n klimaat. Wat gaat dat geven tijdens de Belgische herfst en winter, we gaan als twee bevroren ijsblokjes rondhobbelen in de straten. Xela is bovendien de tweede grootste stad van Guatemala en ook al moet je je letterlijk in duizend bochten wringen om ergens anders te geraken, het leeft toch. De toeristen die naar daar komen doen dit veelal om Spaans te leren of om vrijwilligerswerk te doen, wat het type reiziger dat je daar aantreft veel interessanter maakt dan op andere plaatsen.

Om nog een derde reden was Xela voor ons speciaal: het is de uitvalsbasis om naar het dak van Centraal-Amerika te klimmen. Even terzijde gelaten dat die klim pas begint na een paar busritten op drie uur rijden van Xela. Wij wilden dat dak van Centraal-Amerika graag met eigen ogen zien en dus bereidden we ons voor op twee lange dagen richting de top van de vulkaan Tajumulco. Een privé-gids kostte ons maar €5 pp meer, dus leek het ons aantrekkelijker om de trekking op die manier te doen dan met een groep van 27 man. Ze beloofden ons dat het koud ging worden, dus bereidden wij ons goed voor.

Hoe bereik je een top van 4220 meter zonder buiten adem te zijn en af te zien met een rugzak van rond de tien kg op je rug? Niet. Onze methode (of toch die van Loes) bestond eruit om een aantal meter te wandelen, uitgeput uit te hijgen om vervolgens de volgende meters af te leggen. Toch zei onze gids dat we het niet slecht hadden gedaan. De eerste dag deden we er 3u40min over om op onze kampplaats te komen. Gemiddeld ligt die tijd rond de 4à5u dus we konden onszelf een bemoedigend knijpje in de arm geven (Sidenote: we stegen slechts 1000 meter en de afstand was zo’n 5à6 km).

We waren voorbereid op een koude nacht, want op het punt waar wij sliepen werd het maar net warmer dan het vriespunt. Waar we niet op voorbereid waren, waren de gevolgen van op hoogte leven. Echt last van hoogteziekte hadden we tot dan niet, maar tijdens de nacht kwamen er toch een venijnige hoofdpijn en slapeloosheid opzetten. Ben kreeg na onze trekking de volle lading door een bronchitis te ontwikkelen, wat blijkbaar een acuut gevolg kan zijn van hoogteziekte.

Waar we ook niet op voorbereid waren, was de helse klim van de laatste 220 meter. Om 4u ‘s nachts, na een slapeloze nacht, met stekende hoofdpijn, zonder energie op aanzienlijke hoogte een vulkaan beklimmen, dat is niet fijn. Dat is zelfs heel zwaar. Voor ons toch, de Fransman en Brit die we op de kampplaats hadden leren kennen, hadden er duidelijk minder last van. Maar die twee doen dan ook aan bergklimmen in hun vrije tijd. Vooral Loes had moeite om op de top van die vervloekte vulkaan te geraken. Maar onze inspanning werd beloond en onze vermoeidheid vergeten op het moment dat we rondom ons de hele wereld konden zien liggen.

We stonden op het dak van Centraal-Amerika! Het was ons gelukt! We waren doodop en de wind was ijzig koud, maar we waren zo blij dat we dit gedaan hadden.

De terugweg ging dan ook een pak vlotter en we hadden al de helft van de terugrit erop zitten, toen we plots in de file stonden. En een file in Guatemala, dat is geen file op de E19 tussen Antwerpen en Mechelen. Dat is stilstaan, waarbij de mensen de meest onwaarschijnlijke dingen beginnen te doen. In ons geval kreeg onze buschauffeur het ingenieuze plan om de rij auto’s die voor ons stond langs links voorbij te steken. Op een bergweg. Dat is niet slim. Het resultaat was dat we het komende uur vast stonden, want de tegenliggers konden er gewoon niet meer door, aangezien hun baanvak volstond met voertuigen in de andere richting. Toen de politie in het spel kwam, hebben wij verbijsterd toegekeken naar de onkunde van die mannen en hoe ze er in recordtempo in slaagden om op een briljante manier nog meer chaos te creëren. In plaats van een aantal auto’s op een braakliggend terrein te laten parkeren, lieten ze de chauffeurs manoeuvreren tot iedereen uiteindelijk geschrankt stond. We stonden zo meer dan 2,5u stil en de reden? Geen chicken bus die in het ravijn was gesukkeld zoals we eerst dachten, maar de president die in het nabij gelegen dorp op bezoek was. En dus hadden ze de straten gewoon afgesloten: zonder plan, zonder omleiding en zonder politie om alles in goede banen te leiden.

Terug in Xela bestudeerde Ben door bovengenoemde bronchitis de komende dagen elke vierkante centimeter van zijn bed, waardoor we wat langer dan gepland in de stad bleven. Voor Loes niet getreurd want op dat moment liep ergens in de buurt van waar wij waren Stien rond, een goede vriendin uit België die op hetzelfde moment op dezelfde plaats was. Een gelukkig weerzien en een interessante namiddag met vrijwilligerswerk later, namen we alweer afscheid… Om elkaar een paar dagen geleden opnieuw te zien in Antigua. Het blijft een bijzonder vreemd, maar aangenaam gegeven om vrienden en familie van thuis in levende lijve terug te zien.

In Antigua zelf deden we de kleine dingen die de dagen zo leuk maken. We namen afscheid van Ash en Naomi, een Australisch koppel dat ook bij onze hosts verbleef.

We vierden Ben zijn verjaardag met een typische Guatemalteekse bbq (in Guatemala werd hij 23 en geen 25) waarbij hij een geweldig verjaardagscadeau kreeg.

We probeerden alle soorten streetfood op de plaatselijke kermis.

We bezochten Guatemala City, zagen de beruchte, gevaarlijke rode stadsbussen en kregen heerlijk eten bij de mama van onze hosts.

De laatste drie dagen van augustus zijn we van plan om te helpen bij een vrijwilligersproject dat onze hosts samen met de kerk La Merced op poten hebben gezet en daarna trekken we door om Semuc Champey en Rio Dulce te zien. Nadien is het tijd om Guatemala gedag te zeggen en te gaan uittesten waarom the Bay Islands in Honduras zo bekend zijn om te duiken.