Guatemala – Honduras – Nicaragua – Costa Rica

Op 1 september zouden we echt uit Antigua vertrekken richting Honduras. Of dan toch 2 september, dat gaf ons wat meer ruimte. En toen Ben last van zijn darmen en bijbehorende toiletbezoeken kreeg, besloten we dat we best enkele dagen langer konden blijven. Vrijdag 5 september wilden we de tickets boeken maar hadden we onze paspoorten niet bij. Zaterdag kreeg Ben opnieuw last van zijn darmen. Zondag was het agentschap gesloten.

Uiteindelijk namen we de bus op dinsdag 9 september. Een week later dan gepland. Een week waarin we elke keer blij waren als er een reden was om ons vertrek uit te stellen. Zelfs rommelende darmen bleken welkome gasten te zijn. We wilden niet echt weg uit Antigua, hadden er graag nog wat langer gebleven, we genoten ervan om terug even een thuisbasis te hebben. Maar de tijd begon te korten, en de duikplicht riep, vandaar dat we met een dubbel gevoel afscheid namen van Paola en Daniel en van de stad die toch een beetje de onze was geworden.

Avontuur beloofde ons te vergezellen voor de laatste weken en maakte onmiddellijk zijn blijde intrede met een busrit van 16u. Omdat we over Honduras geen fijne verhalen hadden gehoord, hadden we niet de ambitie om er langer dan noodzakelijk te blijven. Op ons ‘te-mijden-steden’-lijstje staan San Pedro Sula en Tegucicalpa bovenaan wegens beiden in de top 5 van gevaarlijkste steden ter wereld. En dus leek het ons veiliger om de verplaatsing naar the Bay Islands, waar we wilden duiken, in één keer te maken zonder van bus te moeten wisselen. Dat enkel een eersteklasbus die reis maakte, verplichtte ons om voor het ticket te betalen en te genieten van het comfort. Er valt natuurlijk over te discussiëren hoe comfortabel een busrit van 16u kan zijn.

Ons doel werd alleszins bereikt en die avond bevonden we ons in La Ceiba, Honduras, waar we de volgende ochtend de ferry zouden nemen naar the Bay Islands. Utila was onze eindbestemming. Niet omdat het er zo buitengewoon mooi of rustig is. Eerlijk gezegd is het net andersom, van zodra je een voet op straat durft te zetten wordt je omgeven door brommers, tuk-tuks en andere gemotoriseerde voertuigen die langs alle kanten tegelijk opduiken en je rond je eigen as laten tollen. Utila heeft zijn hordes toeristen te danken aan het feit dat het één van de goedkoopste plekken ter wereld is om te duiken. De concurrentie tussen de duikshops is er legendarisch. Ze gooien er de gratis slaapplaatsen en kleine extra’s met de kilo naar je hoofd. Uiteindelijk hebben wij vijf dagen gedoken bij Captain Morgan’s. We kregen korting op een privé-kamer en betaalden voor tien duiken maar $250. In Australië betaalden we exact dezelfde prijs voor één dag twee keer te duiken.

Op Utila bleven we een week en daarna waren we er klaar voor om weer een hele dag in een bus door te brengen. Dezelfde reden als de vorige keer: geen zin om in San Pedro Sula of Tegucicalpa te overnachten. Jammer genoeg niet dezelfde bus als de vorige keer, maar een kleine minibus waarbij Ben zijn knieën de hele rit lang in een innige omhelzing vertoefden met de zetel voor hem. Om 5u ‘s ochtends waren we opgestaan, om 23u30 kwamen we aan in Leon, Nicaragua. We hopen dat we die aangename busritten achter ons hebben gelaten en dat we vanaf nu gewone verplaatsingsdagen zullen hebben. 3 tot 6u op de bus lijkt ons een schappelijke overeenkomst.

Leon beviel ons minder dan verwacht. Loes zag het befaamde volcano boarding niet zitten en daarom deden we de hike naar de Telica vulkaan, waar we lava hoopten te zien. Uiteindelijk belandden we op die manier in een gevaarlijkere situatie dan wanneer we tegen 65 km/h op een houten bord op vulkaanas naar beneden waren gegleden. Het dagelijkse avondlijke onweer kondigde zijn komst aan bij het begin van onze wandeling en besloot even later om boven ons hoofd in alle hevigheid uit te barsten. Dat gebeurde toen we op de top van de vulkaan stonden, speurend naar niet-verschijnende lava. Nadat de bliksems ongeveer naast ons begonnen in te slagen, stelde onze opmerkzame gids voor dat het veiliger was om te gaan schuilen… waarbij we eerst door open veld moesten. Loes haar angst voor onweer is legendarisch en bij elke stap die ze zette wenste ze meer en meer dat ze een eindeloos lang parcours op een houten bord op de flank van een vulkaan moest afleggen. De hele hike was een klucht en toen we tijdens de terugrit een tweede onweer over ons kregen waarbij de mensen van onze groep die in de open laadbak van de jeep zaten nog meer doorweekt geraakten, was dat voor een deel van ons de druppel en besloten we om korting te vragen op de trip. Uiteindelijk betaalden we maar de helft van de prijs. En de lava? Die kregen we niet te zien, het regenseizoen blijkt niet de beste tijd van het jaar te zijn daarvoor.

Het leek ons ondenkbaar om ooit een stad tegen te komen die nog mooier is dan Antigua, maar Granada ging de strijd moedig aan… en won. Waar Antigua authentiek is, is Granada adembenemend. Gebouwd om te stralen, te verbluffen en te ontroeren. De kathedraal, het centrale park, de grootse gebouwen: Granada is een koloniale stad in hart en ziel, de huizen zijn kleurrijk en de straten zonnig. We waren het grondig eens dat we langer zouden willen blijven als we de tijd hadden en vertrokken met de gefluisterde belofte dat we zullen terugkomen.

Onze laatste halte in Nicaragua was Isla de Ometepe. Bekend om zijn apen, zijn vulkanen en zijn mist. We leerden een geweldige groep mensen kennen en huurden scooters om het eiland te verkennen. ‘s Avonds werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Zelfs wij die na een jaar reizen zo verwend zijn geraakt, waren onder de indruk en gaven haar een plaatsje in onze top vijf. Of top drie.

Toen we de grens overstaken naar ons laatste land in Centraal-Amerika, beseften we niet wat een verandering die paar kilometer zou teweeg brengen. Ineens waren de chicken buses verdwenen, alsook de straatverkopers, de streetfood stalletjes en de gammele huizen.

We konden het niet harder missen. Costa Rica is Westers. Veel meer dan haar buurlanden. Met bijbehorende prijzen. En toch is het meer dan dat waar we aan moeten wennen. We hadden nooit gedacht dat we zo verknocht zouden geraken aan landen waar de infrastructuur niet veel voorstelt. Waar je in het beste geval kan raden wanneer de bus vertrekt. Waar de verkopers één voor één de bus op komen in de hoop ijs, snoep of medicijnen te verkopen. Waar naar de markt gaan één groot feest is met het kleurrijke aanbod aan voedingswaren. Waar de mensen vriendelijk zijn, je toelachen en een babbeltje slaan.

Costa Rica is zo niet. De bussen rijden op tijd, er zijn niet alleen bushaltes, maar ook bushokjes en op de bus is zelfs aan gehandicapten gedacht. Tegenwoordig worden onze rugzakken niet meer op het dak gebonden, maar weggestopt in compartimenten voor bagage en we hebben ineens ook veel meer plaats voor onze benen wanneer we gaan zitten. De mensen verkopen geen eten meer op straat en plots spreekt iedereen Engels. We voelen de heimwee al aan ons trekken en zouden liefst van al rechtsomkeer maken en Nicaragua terug binnen hoppen, om dan de omgekeerde route af te leggen naar Guatemala.

Maar het is niet allemaal slecht en Costa Rica heeft veel moois te bieden. In La Fortuna trakteerden we onszelf op hot springs in een luxueuze setting. We deden een zipline tour in Monteverde en gilden de longen uit ons lijf tijdens de Tarzan Swing, waarbij we een freefall van 3 seconden meemaakten. Al die tijd reisden we samen met Rizwan en Umar, twee Britten die we in Nicaragua leerden kennen. De laatste dagen willen we doorbrengen in de dromerige omgeving van het Parque Nacional Manuel Antonio.

Jammer genoeg begint het regenseizoen zich in volle ernst op te dringen, en ook al zorgt het bijhorende laagseizoen voor fijnere prijzen, de dagen zijn vaak grijs en regenachtig. Dat bevalt ons iets minder, maar tegelijk genieten we met volle teugen van de dagen die we nog hebben.

Dit is ons voorlaatste blogbericht, binnenkort het laatste, we zien jullie snel!