Ongeveer 60 km, 4 dagen, 3 nachten, 15 kilo. Dat is de eindstand na onze vierdaagse trektocht in NZ. 3 bleinen, 1 pijnlijke knie, stijve ledematen, een virtuele leeftijd van om en bij de 75 jaar. Dat is onze lichamelijke eindbalans. Prachtige landschappen, verlaten stranden, een azuurblauwe zee, het rustige suizen van de bladeren in de bomen. Zo hebben we de vier dagen van de Abel Tasman track doorgebracht.
Toen we over NZ begonnen te lezen in onze reisgids, kwamen we vrij snel tot de fijne constatatie dat je hier negen Great Walks kan doen. Deze meerdaagse trektochten bevinden zich verspreid doorheen het land en verschillen onderling qua afstand, klimaat, landschap en moeilijkheidsgraad. De Abel Tasman staat bekend als één van de populairste tracks en wordt gecategoriseerd onder easy, aangezien het terrein voornamelijk vlak is.
Aangetrokken door de beschrijving van de wandeling en door het gunstige klimaat, besloten we het erop te wagen. En of dat een goede keuze was. Gewapend met voldoende drank en eten kwamen we op dag 1 zeer enthousiast een uur vroeger dan verwacht op onze camping aan. En deden we nog alsof die zere spieren een milde bijwerking van de rugzak waren.
Dag 2 begon en eindigde goed. We wandelden ongeveer 5 uur die dag.
Dag 3 startte aangenaam: na een uur wandelen, moesten we een gedwongen pauze van 3 uur nemen omdat we moesten wachten op laagtij om een bepaald deel van de track te kunnen afleggen. Toen het zover was, dachten we snel snel die vlakte over te steken… Tot we beseften dat het water redelijk diep kwam. Tot aan onze knieën op een gegeven moment. We besloten dat het best wel grappig was om mee door het water te ploeteren met de andere wandelaars en stortten ons vol overgave in het water. De twee uur die we daarna nog moesten afleggen, gingen wat minder vlot. We wilden graag aankomen op onze camping, en fleurden helemaal op toen we zagen dat deze op een geweldige plek gelegen was.
Dag 4 was de dag des hels van onze wandeling. Geveld door haar bleinen besloot Loes haar knie om op te geven ergens halverwege het aantal kilometers dat we die dag moesten afleggen. Om het allemaal wat spannend te houden, hadden we een deadline en moesten we om 15u15 de watertaxi halen die ons terug naar de auto zou brengen. Dus tussen het kermen en zuchten door, haalden koppigheid en wilskracht het van de pijn en kwamen we mooi op tijd om 15 uur aan. We hebben die dag bijna 6 uur gewandeld zonder echt een pauze te nemen die langer dan 15 minuten duurde.
En toch, en toch. We deden de volledige wandeling. Het overgrote deel stopt vele vroeger om makkelijker de watertaxi terug te kunnen nemen. Wij deden er nog een aantal kilometers bij, en kropen nog over Mt Gibbs vooraleer we de terugtocht konden aanvatten. Het was fantastisch, het was mooi en we hebben zo genoten dat we terug op weg zijn om een volgende great walk te doen. In een kano weliswaar deze keer!
We deden de hele track op vier dagen, drie nachten. We sliepen in Anchorage Bay, Onetahuti Bay en Anapai Bay. De meesten eindigen in Totaranui, maar wij wandelden door tot in Whariwharangi. Daar namen we de de inlandse track van 11 km die ons over Mt Gibbs terug naar Totaranui bracht.
dag billies,
zoals granny al schreef: de blog is weer heerlijk om te lezen en de foto’s zijn wondermooi. En proficiat dat jullie de hele tocht gemaakt hebben en niet als watjes gestopt zijn in Totaraniu, zou ik ook niet doen, zeker niet als je megablaren op je voeten hebt en een knie die haast uit de kom hangt. Hey, dat zijn details.
Wees voorzichtig met het komende avontuur.
Dikke knuffels en zoen voor allebei,
mama
Hé, de mannen! Kunnen jullie nu begrijpen wat het is om 75 jaar te zijn? Proficiat , de blog is weer heerlijk om te lezen en de foto’s zijn wondermooi.We hopen dat jullie weer in form zijn om aan de kanotocht te beginnen veel plezier en heerlijke momenten.Voorzichtig zijn en vooral genieten.grtjes en kusjes.