De VS: The National Parks of the West

Een zinderende hitte. We hebben alle graden tussen de 35 en 48°C van dichtbij leren kennen en erin leren wandelen, slapen en eten. Nadat we Death Valley bezocht hadden, kleefde er letterlijk zout aan ons lijf. Op het moment dat ik deze blog aan het tippen ben is het 22u, 34°C en blaast er een warm zuidwestenwindje. De dagen in de VS zijn heet. Toch de dagen die wij in de staten California, Nevada, Utah en Arizona hebben gespendeerd.

Maar wat ons naar hier bracht, was zo de moeite waard dat we de liters zweet graag van ons lijf voelden druppen. Toen we onze campervan van Escape gingen ophalen dachten we allebei hetzelfde: wat een groot, lomp, Amerikaans ding. En kleurrijk, dat ook. Vooral over de mushrooms die aan de zijkant geschilderd zijn hebben we al veel vrolijke opmerkingen van Amerikanen gehad. Voor de rest voelt het aan alsof je met een bus rijdt, onze van is rechthoekig en te groot voor ons. Allemaal niet erg, maar hij kostte erg veel omdat er in de VS eigenlijk geen markt is voor backpackervans en hij is niet echt comfortabel ingericht. Zo kan Loes niet in de pombak kijken, want die is te hoog. Maar goed, verder geen geklaag want onze psychedelische bus heeft ons veel vrijheid bezorgd en we hebben ervan genoten.

Vanuit San Francisco reden we rechtstreeks naar Yosemite National Park (NP). Een favoriet onder veel Amerikanen en toeristen. Wij brachten onze tijd voornamelijk door in the Sequoia mangrove, een plek waar je één van de grootste bomen op aarde kan terugvinden, de sequoia’s. Je hebt ook Sequoia NP, maar dat was een serieuze omweg en dus hebben we het op die manier opgelost. We trokken snel verder uit Yosemite. Het is een mooi park, daar niet van, maar we hebben beiden een voorkeur voor dorre, droge en uitgestrekte landschappen. Hoe onleefbaarder, des te boeiender het wordt voor ons.

Maar voor we naar de plekken van onze voorkeur doortrokken, passeerden we langs Bodie. Deze ghost town is de tentoonstelling van de geschiedenis van de goudmijnen in het Westen van de VS. Eén met een bloederig kantje, want Bodie stond bekend om zijn gewelddadigheid en had een mooi resumé van gemiddeld één dode per dag. Het is alleszins in bijzonder goede staat en het gaf ons een mysterieuze inkijk in het leven van lang geleden.

Om de gewelddadigheid van de natuur te ondervinden trokken we vol goede moed naar de laagste, droogste en heetste plek op aarde. Droger en dorder kan je het niet vinden dan in Death Valley. En of die vallei zijn naam waarmaakte. Met citroenen en zout in de aanslag, zagen we de temperatuurmeter gestaag omhoog kruipen. We werden nog getrakteerd op een aangename 39°C toen we picknickten, maar dat was halverwege de tocht naar beneden. Onze eindbestemming had 116°F in petto, 46,6°C. Toen we in Badwater 86 meter onder zeeniveau stonden mochten we genieten van 48°C. We daagden elkaar uit om zo ver mogelijk te wandelen, maar na een paar honderd meter en een fles water minder besloten we dat de auto toch een aangenamere plek was om in te zitten. Maar wat we zagen was zo mooi dat we geen beschrijving proberen te geven, maar jullie gewoon van de foto’s laten genieten.

Eindstand van de dag: het zout zat in korstjes op onze benen toen we ‘s avonds uitgeput besloten om toch in een motel te slapen die nacht.
Chanceke van de dag: we lazen een paar dagen geleden dat we met onze campervan niet in Death Valley mogen komen van mei tot september. Oeps! Gelukkig gebeurde het maar één keer dat de motor een paar keer stilviel toen we probeerden te starten.
Gelukkig moment: toen het op een hoger gelegen viewpoint slechts 32°C was. En toen we ‘s avonds de doucheknop omdraaiden.

 

De dag nadien deden we iets wat zo debiel klinkt dat het leuk werd: we reden een paar honderd km om om de Extraterrestrial Highway te doen. We zaten meer dan 10u in de auto om het volgende te zien: een café waar alles om aliens en buitenaards leven draait, een brievenbus die gelinkt wordt aan buitenaards leven en een bord waar nog net niet opstond dat je niet meer lang te leven hebt als je het waagt om daar voorbij te lopen. Waarom? Wel, dat was de eerste barrière richting Area 51, een plek in de Nevadawoestijn die door het Amerikaans leger wordt gebruikt om supergeheime militaire operaties uit te voeren. Een eind verderop werden vroeger kernproeven uitgevoerd, boven- en ondergronds. De prachtige naam van de highway is trouwens het resultaat van jarenlang gefluister dat de Amerikaanse overheid op die plek aliens gevangen houdt.

Zion was het volgende NP dat we bezochten. Niet omdat het op de weg lag, maar omdat we Las Vegas in het weekend wilden vermijden. Wat we ook wilden vermijden waren de massa toeristen die in het zuidelijk gedeelte zouden rondhangen. Vandaar dat wij een wandeling maakten in de Kolob Canyon in het noordelijk deel.
Grappigste moment van de dag: het moment waarop Ben dacht dat een poema met een hels gekraak aan bladeren op ons af kwam en het een hert bleek te zijn.
Zotste moment: toen we een ratelslang op nog geen drie meter van ons hoorden ratelen.

Las Vegas op een maandagavond: je zou verwachten dat het een ietwat saaie bedoening zou zijn met drie man en een paardenkop in de casino’s. Dat klopt niet. Vegas was druk, heel erg druk. Er is dus een hele goede reden waarom de hotels in het weekend drie keer zoveel vragen voor een kamer. Wij namen onze intrek in een hotel dat naar het bekendste zwaard ter wereld werd genoemd: Excalibur. Alleen leek de buitenkant niet op een zwaard, maar op een kasteel dat zo uit een Disneyfilm weggerukt kon zijn.
De overweldigende decadentie van ‘the greatest show on earth’ liet het even zwart voor onze ogen draaien, maar we herpakten ons snel en besloten gewoon een avondje mee te draaien in de fun. Al vonden we minimum $10 buy-in voor een spelletje Blackjack wel overdreven. We haalden een truckje uit dat ons $12 winst en een hoop plezier opleverde: we speelden voor $0.25 op de slots, en gingen elke nieuw spelletje aan een nieuwe slot zitten waardoor we overal winst uit haalden. Uiteindelijk gaven we $100 uit in het casino, maar hadden we maar $26 verlies. Hehe. Vegas is goed voor een dag, maar daarna hadden we het wel wat gehad. Alles kan en alles mag, maar het prijskaartje spreekt boekdelen.

Meest verbouwererend moment: de hoeveelheid mensen die we in Vegas met jonge kinderen zagen rondlopen. Sommige Amerikanen zijn meners en beseffen duidelijk niet dat Vegas één grote grap is en geen plek voor kleine kinderen.
Meest happy moment: toen bleek dat je zonder probleem met bier, cola, eten, … kan rondlopen in de casino’s. Kan niemand ook maar iets schelen.

Nadien stond Bryce op het menu, en gelukkig was het tijd voor het hoofdmenu want het pareltje dat we daar te zien kregen, klom meteen helemaal naar boven in onze top drie om er vervolgens zelfverzekerd te blijven staan. De Hoodoos zijn de typische ‘rotspunten’ die overblijven als de rotsen door erosie helemaal weggesleten zijn.

Mooiste moment: de hele wandeling was mooi, maar toen we in Wall St aankwamen, een stuk slotcanyon waar we terug naar boven moesten klimmen, stonden we toch even perplex.

We brachten twee dagen door in Arches en Canyonlands NP. Arches was opnieuw wondermooi. Lekker dor en droog. We wandelden in de duivel zijn tuin (we hadden onze outfit met rood, geel en zwart moeten opfleuren), (de naam van de trail was the Devil’s garden) en bewonderden de beroemde Delicate Arch.

Onverwacht moment: toen we in Canyonlands NP ineens beseften dat twee dagen na elkaar in 35°C wandelen net iets te veel van het goede is en we besloten richting Monument Valley te rijden om zo de gastvrijheid van de airco te beleven.
Prachtigste slaapplek: waar we die avond sliepen kregen we een magische zonsondergang te zien met uitzicht over the Valley of the Gods en Monument Valley.

De dagen nadien brachten we in Navajoterrein door. We bezochten Monument Valley, Horseshoe Bend en Antelope Canyon, en waren onder de indruk. Vooral ook van onze Rode Duivels die tussendoor even de VS klopten. Wij stonden paraat in een café in Page, een klein stadje waar je niet verwacht andere Belgen tegen het lijf te lopen. Maar Belgisch bloed moet en zal supporteren voor zijn Duivels en dus bleken er in datzelfde café zeker zo’n vijftien Belgen aanwezig. En vijftien Belgen, die kunnen verdomd veel lawaai maken om doelpunten te vieren.

Mooiste moment: toen De Bruyne de eerste goal maakte en wij pas nadat we uitgeschreeuwd waren doorhadden dat het heel stilletjes was gebleven bij onze Amerikaanse vrienden.

We willen nog even een bommetje in de groep werpen: we waren eigenlijk niet zo onder de indruk van the Grand Canyon. Ok, hij is groot en indrukwekkend maar we hadden er wat meer van verwacht. Niet dor en droog genoeg denken we. We bezochten de Noordrim, waar we genoten van de koelte en het beduidend lager aantal toeristen.

Angstaanjagend moment: toen het, nadat we gelezen hadden dat het zwaar kan stormen in Grand Canyon en we zagen dat de kans op bosbranden zeer hoog was, donder hoorden rommelen in de verte. Ps: ‘s avonds toen we richting Vegas reden werd de radio plots overgenomen door de overheid die meldde dat er in de buurt van Zion NP flash floods dreigden en dat iedereen in de regio onmiddellijk naar hoger gelegen gebied moest trekken.

We hadden op het einde voor onszelf nog een verrassing bewaard. We reden terug naar Vegas om een show van David Copperfield bij te wonen. Uiteraard hadden we het zo gepland dat we België-Argentinië konden zien en dat deden we in het gezelschap van twee Indiërs die met ons meeleefden elke keer als Messi zijn truckjes uit de kast haalde en die telkens mee opgelucht ademhaalden als ze de bal van onder zijn voeten konden peuteren.

Een dag later reden we Hollywood binnen. We vonden Chuck Norris, zagen Michael Jackson zijn huis en beslisten dat het Hollywoodsign in het echt minder fantastisch lijkt dan in de films.

9 juli vlogen we naar Cancún, Mexico en van daaruit hopen we nog een geweldige drie maanden tegemoet te gaan.