Nieuw-Zeeland: Do One Thing Every Day That Scares You

Aldaar de wijze woorden van Baz Luhrman in het lied Everybody’s free en de leidraad van Loes in haar dagelijkse belevenissen van de afgelopen maanden. De raadgeving is al vaak van pas gekomen, maar ze leek speciaal uitgevonden te zijn voor onze meest adembenemende activiteit in NZ: skydiven. Rondreizen in het land van de adrenaline is onmogelijk zonder zelf uit te testen waar het allemaal om draait.

En daarom besloten wij om uit een vliegtuig te springen…

We hebben onze skydive geboekt met Tandem Taupo Skydive. ‘s Ochtends hadden we pech dat het te bewolkt was. En ‘s namiddags dat het vliegtuig onverwacht in onderhoud moest. (Ter info: we lazen enkele dagen geleden in de krant dat er in Brisbane vijf mensen zijn omgekomen bij een skydive toen het vliegtuig crashte bij het opstijgen.)
Maar toen het eindelijk aan ons was, was het een zotte aaneenschakeling van belevenissen. Loes haar dive master was fantastisch met zijn Afrikaans en grote berengestalte die één en al veiligheid uitstraalde. De skydive zelf? Fantastisch, angstaanjagend, energiek, onvergelijkbaar, waanzinnig en adembenemend! Het was geweldig, en we zijn er klaar voor om nogmaals de sprong te wagen. Want op het moment dat je die vrije val maakt, is je lichaam nog maar in staat om één of twee dingen tegelijk te registreren. Het was letterlijk een hoogtepunt van onze reis en we hebben nog de hele avond op wolkjes gelopen.

Lake Taupo, de plek waar we de skydive deden, ligt op het Noordereiland van NZ. Daar waren we een dikke week voordien aangekomen om onze terugreis naar Auckland voort te zetten. De ferrytocht naar dat Noordereiland is om één ding noemenswaardig: nog nooit hebben we zoveel mensen tegelijk zeeziek gezien. Wij waren al wijselijk het dek en de koude buitenlucht opgevlucht, maar toen we binnen wilden schuilen omwille van de regen, konden we in die tien seconden dat we binnen stonden twee zaken registreren: iedereen hing scheef, naast of onder zijn stoel, al dan niet met kotszakjes in hun handen, en de boot wiebelde van de ene kant naar de andere. We hoorden later van een Duits koppel dat de golven die middag elf meter bereikten en dat hun ferrytocht daardoor is afgelast. Wij kregen dus het pretpakket, maar waren blij dat we de oversteek nog konden maken.

Omwille van de nazinderende kniepijn, besloten we om Mt Taranaki niet te beklimmen, maar om een bescheiden wandeling te maken aan de voet van de berg. De Waitomo caves die we daags nadien bezochten, vonden we intrigerend maar niet de $67 pp waard die we ervoor betaalden. De grotten zijn bekend om de vele glimwormen die je ziet opgloeien in het donker, wat een bijzonder spektakel met zich meebracht.

Omdat we nog niet genoeg hadden van meerdaagse tochten, besloten we om de Wanganui Great Walk te doen. Technisch gezien is het geen Walk, aangezien je hem in een kano aflegt, maar desalniettemin wordt hij daaronder gecategoriseerd. We legden ongeveer 78km af in drie dagen en sliepen in campings naast de rivier.
Wat wij zo geweldig vonden aan deze tocht, was dat we hem individueel maakten, maar tegelijk ook een beetje in groep: je vertrekt met dezelfde mensen, slaapt op dezelfde campings en komt op dezelfde dag aan. De pret kon niet op voor een deel van onze groep toen we aan de befaamde 50-50 stroomversnelling kwamen, dezer dagen ook wel de 80-20 genoemd. En ja, die 80 slaat op het percentage mensen dat daar niet droog doorkomt. Wij dus ook niet. Toen we vanop afstand veel te veel volk op de oever zagen, hadden we al door dat we aan de 50-50 gearriveerd waren. En toen we vol enthousiasme met onze kano alle golven overboord kregen, begrepen we waarom het merendeel overboord valt. En toen we het gelach en gejoel van aan de overkant hoorden, lagen we al lang en breed in het water. Maar het was zo fijn om te zien dat 2 van de 7 dwergen direct naar ons toezwommen om te helpen (don’t ask, er was een groep bij van 7 Nieuw-Zeelanders die zo uit the Hobbit konden ontsnapt zijn, vandaar de naam). Even later beleefden wij zo mogelijk nog meer plezier toen we de andere mensen van de groep zagen omvallen of zinken. Om hen nadien te gaan helpen, uiteraard.

Twee dagen later deden we de Tongariro Crossing, een dagtocht van acht uur. We deden dat samen met twee Duitsers die de dag voordien naar ons waren gekomen met het voorstel om met twee auto’s te rijden zodat er een auto aan begin- en eindpunt zou staan om zo de $60 die ze zonder verpinken voor transport vragen uit te sparen. Die wandeling wordt steeds aangehaald als één van de mooiste day walks van NZ en je zou een ezel zijn om hem niet te doen! Vulkanisch landschap, omgeven door drie vulkanen die nog actief zijn, Mt Doom op de achtergrond en de mogelijkheid om een blik in Mordor te werpen: meer heb je niet nodig om je een dag lang te vergapen aan de pracht die deze omgeving te bieden heeft.

Onze befaamde skydive vond de dag nadien plaats. Daarna trokken we door naar Rotorua, bekend om zijn welriekende geur. “I love the smell of rotten eggs in the morning” werd ons motto voor twee dagen, terwijl we ons een weg baanden langs de overvloed aan geisers, borrelende modderpoelen en kokende wateroppervlaktes met poeltjes die klinkende namen hadden als the devil’s inkpots, devil’s bath en the champagne pool. De hele tijd vergezelde de geur van rotte eieren ons, en intussen deden we een poging te vatten hoe de natuur erin slaagt om een fluogele poel te creëren. De geothermische wonderen van Rotorua zijn fascinerend.

Die middag besloot de cycloon Lucy om regen in de fun te strooien en gingen we terug naar Taupo, in de hoop dat we de regen konden vermijden als we meer het binnenland introkken. De regen ontlopen lukte niet en dus besloten we haar te omhelzen, door in de warmwaterrivier te gaan relaxen. Het water moet rond de 40°C geweest zijn en puur natuur. Leve vulkanische activiteit!

Om ons verblijf in NZ op een waardige manier af te sluiten, brachtten we nog een snel bezoek aan de Coromandel Peninsula, waar we in Hot Water Beach onze eigen hot pool hebben gegraven. Het is absurd om daar te zitten in warm water dat uit de grond opborrelt terwijl de zee voor de nodige verkoeling zorgt. Maar we konden geen betere afsluiter hebben.

En met die herinnering stapten we op 18 maart terug in de vlieger naar Sydney, op naar Australië 2.0.