Canada en de VS: van links rijden tot miles per hour

Zo voelde het toch toen we in Vancouver aankwamen. We waren voorbereid op een lange vlucht van 13u, maar tot onze eigen verbazing keken we daar naar uit. De aangename herinnering aan de vlucht naar Singapore moet daar de schuldige van geweest zijn. Een hele rit lang konden we bestellen waar we zin in hadden en zelfs de ervaring van onze benen strekken werd verrijkt door de aanwezigheid van een trap waar we lustig op en af hebben gelopen. Jawel, wij hebben gevlogen in een vliegtuig met twee verdiepingen.
Dus deze vlucht leek ons ook wel wat… Tot we aan boord tot de constatatie kwamen dat ze bespaard hadden op beenruimte en dat de passagier in de zetel voor ons een krijsende baby was waar we de hele nacht lang naar mochten luisteren. Bovendien voelde Loes zich niet goed en bijgevolg hebben we 13u afgezien.

Toen we dan eindelijk in Vancouver landden, beseften we met een schok dat de hele wereld op zijn kop stond. Onze eerste aanvaring met de realiteit waren de mensen die rechts op de roltrap gingen staan, terwijl wij links stonden. Wij vonden het logisch om een stuur rechts in de auto te zien en geraakten in de war toen we de auto’s aan de foute kant van de weg zagen rijden. De oeroude regel eerst links, dan rechts kijken als je oversteekt, hadden wij intussen vervangen door eerst rechts, dan links kijken. Om het nog wat vreemder te maken, kregen we ook ineens door dat we achterstonden op België. Zes maanden lang leefden we zo’n 8 à 12 uur eerder dan jullie, plots stonden we negen uur achter. We besloten om op dat moment de jetlag zijn werk te laten doen en te slapen, want dat besef sloeg echt op niks en stond ons de eerste dagen helemaal niet aan.

De dag nadien namen we de trein naar Seattle om daar nog een vreemde belevenis mee te maken. Loes haar vader kwam daar aan om een paar weken met ons rond te trekken. Het is bijzonder raar om mensen die je in geen acht maanden hebt gezien, plots voor je neus te zien staan, maar het kon niet fijner zijn. Als die persoon dan ook nog allerlei snoepjes, Belgisch brood, lekker beleg, andere kleren en nog wat spulletjes bijheeft, dan voel je je als een kind in een speelgoedwinkel. Of zo voelden wij ons toch, zo gelukkig met de geur van waspoeder van thuis, het plezier van andere kousen en een andere trui en natuurlijk de lol van al dat eten. De inhoud van papa zijn valies was dan ook zeer snel verspreid door de hele kamer.

Een dag later haalden we de auto op en vertrokken we opnieuw richting Vancouver. De stad zelf vonden we niet zo speciaal, maar Vancouver Island kon onze goedkeuring direct wegdragen. We deden eerst een walvistoer in Victoria. Het was fijn om orka’s te zien, maar achteraf gezien vonden we dat toch zijn geld niet waard. Je kan niet dichtbij komen, er varen minstens tien andere boten rond en al in al is het een erg toeristische bedoening. Toen we een dag later in Ucluelet aankwamen, werden we aangenaam verrast. Niet alleen door het feit dat de zon scheen (het regent veel op VI), maar ook door de pracht van de zee, de ruwheid van het landschap en het besef dat deze plaats inderdaad met recht en rede een schouwspel moet vormen wanneer er storm op zee is. Zowel in Ucluelet als Tofino is het een attractie om stormen te bewonderen.

Wat ons in Port Alberni stond te wachten was een attractie op zich, genaamd John. En zijn vrouw Wendy, the mayor. (Om jullie wat achtergrondinfo te geven: we hebben onze slaapplaatsen vooral via Airbnb geboekt. Hierbij bieden mensen een kamer in hun huis aan voor een prijs die ze zelf bepalen, soms ook een heel huis of een appartement. In het geval van John was dat een appartement naast zijn huis.)
Excentriek. Vriendelijk. Grappig. Intrigerend. Dat zijn de woorden die spontaan in ons opkomen als we aan hem denken. Niet alleen omdat hij vol fantastische verhalen zat waar we van konden smullen. Of omdat we van de heerlijke kip konden genieten die hij had gerookt boven de bbq tijdens een memorabele avond. Of omdat hij en Wendy ons iets fantastisch leerden dat we jullie allemaal gaan laten proeven als we terug zijn. Of omdat hij ons meenam naar de shooting range om ons te helpen iets van onze bucket list af te vinken. Maar vooral omdat hij zo’n oprechte man was met een diepe levenswijsheid waar we vol bewondering naar luisterden. Zo’n ontmoeting die je voor altijd zal bijblijven om er steeds met een glimlach aan terug te denken.

Beren hebben we niet gezien op Vancouver Island, die ontmoeting bewaarden we tot in de Canadese Rocky Mountains. In Kootenay NP was er een waarschuwing voor enkele zwarte beren en een grizzly met twee jongen. Zowel een zwarte beer als de grizzly met haar cubs kwamen even dag zeggen. We zagen ze plots langs de kant van de weg opduiken. Direct stonden er enkele rangers om ervoor te zorgen dat de toeristen het verkeer niet zouden ophouden en dat de beren veilig konden oversteken.
In Yellowstone zouden we het wel wat anders meemaken. De mensen gaan daar gewoon in het midden van de weg keihard op hun rem staan omdat andere auto’s gestopt zijn en ze bijgevolg veronderstellen dat er misschien mogelijk iets te zien is. Wat dat dan is, is een ondergeschikt gegeven.
Wij hebben op een bepaald moment een befaamde, eindeloos durende opstopping veroorzaakt omdat Loes haar vader een das had gezien en besloot om een paar foto’s van het dier te trekken. Binnen het half uur stonden er minstens dertig auto’s, waarvan de eigenaars steeds met grotere fotolenzen kwamen aandraven. Wij denken stiekem dat Amerikanen een beetje gek zijn, maar wel op een grappige manier.

Om de Rockies een korte, maar krachtige beschrijving te geven: wat we daar zagen was ronduit prachtig. Veel tracks waren nog gesloten, waardoor we getrakteerd werden op dichtgevroren meren, besneeuwde wandelpaden en gletsjers op de bergen rondom ons. De staalblauwe hemel zorgde voor een prachtig contrast tijdens adembenemende wandelingen. En de eekhoorn die gewillig voor ons poseerde toen we een foto trokken met Knabbel en Babbel erbij maakte het geheel af.
Dat we op de marginale camping in een trailer sliepen (gevonden via Airbnb) namen we er graag bij gezien de geweldige omgeving en ook wel omdat het een erg toffe woning was.

Yellowstone deed dan weer zijn best om op een andere manier indruk op ons te maken. Niet alleen door de resem wildlife die de revue passeerde (bizons, beren, marmotjes, coyote’s, een das en een hele hoop elks), maar vooral ook door de felgekleurde hotpools in alle kleuren van de regenboog, geysers die naar eigen goeddunken uitbarstten, borrelende modderpoelen en hete stoombaden. Dit alles speelt zich af in de mysterieuze sfeer van een caldera waarvan niemand weet wanneer hij ooit opnieuw zal uitbarsten.

In Salt Lake City, de stad van de Church of the Latter Day Saints, ook wel gekend onder de term Mormonen, vonden we het niet zo leuk om te zijn, en dat had één reden: Loes haar vader zijn vakantie zat erop en dus moesten we afscheid nemen. Wat ons alledrie niet echt aanstond. De voorbije weken waren veel te snel voorbij gevlogen. We hebben nog geijverd voor een extra drie weken, maar tevergeefs.

En dus waren wij diezelfde dag nog op weg naar San Francisco, dwars doorheen de Nevadawoestijn. Die rit was een bezienswaardigheid op zich. In de meest onoogelijke dorpjes zijn niet alleen vijf fastfoodketens om uit te kiezen, het is er ook een opgave om brood in eender welke hoedanigheid te vinden en quasi onmogelijk om een ongesuikerde versie te kopen, en casino’s duiken op de meest bizarre plekken op. Onze favorieten? Het casino in een tankstation en de gokautomaten in de supermarkt.
We reden all the way to Reno (liedje van r.e.m.) en werden er verwelkomd door een winkelcentrum… Waarin een reusachtige wapenwinkel was gevestigd. De bogen en geweren hingen harmonieus naast de nieuwste collectie van the North Face en kinderen konden zich vermaken in het reuzenrad terwijl ze uitzicht hadden op een enorme collectie opgezette dieren. Er is echt wel een hoek af van die Amerikanen.

San Francisco was heerlijk. We sliepen bij fantastische mensen, David en Kelly, die geen suiker eten en waarbij David een nogal fanatieke anarchist is die voor de beweging 99 rise werkt en probeert om alle soorten oneerlijkheden uit de wereld te krijgen. Ze verhuurden hun mobilhome die in de tuin stond en hadden die zo gezellig gemaakt dat we hem eigenlijk wilden hebben om op roadtrip te gaan.

We waren zo gelukkig om Fleur, een vriendin uit Gent, en haar vriend tijdens een gezellig diner met reuzepizza’s terug te zien.

We deden het een dag op zijn Amerikaans: donuts met koffie, baseball (Giants vs. Rockies) met hotdogs, bier en nacho’s, de voorgenoemde reuzepizza’s met cola. Baseball was een belevenis apart. Tuurlijk, Amerikanen zijn wel geïnteresseerd in de sport, tenminste als ze even tijd hebben tussen al hun gevreet door om een blik op het veld te werpen. Alle cliché’s passeerden op die paar uur de revue: dikke Amerikanen met veel te veel eten in hun handen, entertainment voor het publiek tussen de verschillende sets door in de vorm van de kiss-cam, airguitar battle en iemand die zijn vriendin ten huwelijk vroeg, en aanmoedigingen allerhande om voor hun ploeg te supporteren. Het zou ons niet verbazen moesten ze dat af en toe ook effectief vergeten. Toen er op het einde van de game nogal onterecht werd beslist dat twee mannen van de Giants out waren en ze daarmee de match verloren, waren alle supporters nog geen tien seconden verontwaardigd en dan gingen ze nog wat eten halen.

We bezochten de Golden Gate bridge en Alcatraz, waarbij we beide keren onder de indruk waren van wat we te zien kregen.

Een week geleden lieten we San Francisco achter ons en intussen zijn we de Nationale Parken aan het afschuimen. Spoiler: vandaag hebben we een hele dag in een gemiddelde temperatuur van 46°C doorgebracht. Rara waar dat was…