Australië: Zand erover

 

Een echt goede reden om naar Town of 1770 te rijden hadden we niet, behalve dat de naam van dat dorp ons intrigeerde. Nadat we in Kelly’s Beach Resort onze vrijheid hadden herwonnen, besloten we om naar de enige plek te rijden aan de Oostkust van Australië waar je de zon zowel kan zien opkomen als ondergaan boven de oceaan. Voor de rest viel er weinig te beleven in Town of 1770, maar voor ons was het een pareltje. We hingen onze hangmatten op, legden onszelf erin en genoten van het uitzicht.

Wat er daarna plaatsvond waren een aantal dagen van onwaarschijnlijke luiheid. We zochten ons een fijne kampeerplek uit, installeerden ons met een boek, bier en Dexter en genoten van het nietsdoen.

Na een drietal dagen beseften we ineens dat de afstand tot in Cairns toch niet te onderschatten was en besloten we om er wat meer vaart achter te zetten. Om een paar uur later de slechtste uitstap ooit te maken en 100 km om te rijden naar Eungella National Park waar de kans om een platypus te spotten zogezegd erg groot was, maar waar wij er geen enkele hebben gezien.

De Wallaman Falls vonden we dan weer wel de moeite. Onze reis naar Marokko en ons bezoek daar aan de wondermooie Cascades d’Ouzoud heeft ons met één groot nadeel opgezadeld: sindsdien vinden we alle andere watervallen watjes. Geen enkele kan tippen aan de grootsheid van de Cascades d’Ouzoud, geen andere waterval heeft ons nog weten te overtuigen van zijn kwaliteiten. En al doen ze nog zo hun best, het is een beetje als een ex waar je nog niet helemaal over bent: de goede kanten van je nieuwe liefde worden altijd overschaduwd door de beste eigenschappen van die oude liefde. Zo voelen wij ons al sinds oktober 2012, elke keer opnieuw als we een waterval ontmoeten. De Wallaman Falls zorgden voor een doorbraak. Nog steeds niet even indrukwekkend als onze favoriet, maar het kwam in de buurt. Het is de grootste waterval in Australië en we waren er graag bij om ze te bewonderen. Ze waarschuwden overal voor Cassowaries, een vogelsoort die familie is van de struisvogel, maar behalve op de bordjes langs de kant van de weg, zijn we ze nergens tegengekomen. Jammer wel, want het zijn indrukwekkende dieren, die bij momenten nogal agressief uit de hoek kunnen komen en dan vallen ze je aan door met hun voorpoten te stampen.

Het was een begin, merkten we, en het zal een lang proces worden, als het al ooit mogelijk is om over de Cascades d’Ouzoud te geraken. Enkele dagen later trokken we de Tablelands in, een prachtig stuk natuurgebied dat ten westen van Cairns ligt. Ook daar werden we overladen met watervallen, waarvan de Milaa Milaa Falls het meeste tot de verbeelding spreken. We vonden het mooi, de tocht door het landschap was rustgevend en leek akelig veel op NZ of Zwitserland – in Kolonisten van Catan was het sowieso een gebied geweest om schapen mee te verdienen – en het groene landschap werd regelmatig onderbroken door allerlei watervallen. Groter, kleiner, mooier, lelijker, we hebben al het aanbod bekeken, goedgekeurd, maar er ons hart toch niet aan verloren. De hopen toeristen die in busjes tegelijk werden gedropt, hadden daar misschien deels schuld aan. Het idyllische van een plek kan licht in het gedrang komen als er een groep  jongeren aan komt zetten die het volgende half uur fotoshoots houden met hun pinten als mascotte.

We bewonderden nog een paar hele oude fig trees: bomen die groeien op de takken van een andere boom om zich na verloop van tijd van hun gastheer te ontdoen.

Enkele dagen later waren we alweer ribbedebie op weg naar Cooktown, om van daaruit een lus te maken naar Daintree Rainforest. We hadden informatie ingewonnen bij de tourist information en daar werd ons verteld dat het mogelijk was om die weg af te leggen zonder een 4×4. Uiteraard was dat niet het geval en kwamen we dik over de helft vast te zitten toen we plots voor een rivier stonden waarvan ze de brug nog aan het bouwen waren. Het waarschuwingsbordje dat er krokodillen in die specifieke rivier zaten, maakte het niet meteen aantrekkelijk om uit te testen hoe diep hij was in het midden, maar door een zeker rationeel redeneervermogen hadden we al vrij snel door dat het zo goed als onmogelijk was om daardoor te rijden met een auto die niet minstens een meter van de grond verwijderd was. We stonden dan ook met open mond te kijken toen we aan de overkant van de rivier hetzelfde probleem zagen verschijnen: een oldtimer die zo ongeveer met zijn bumper tegen de grond geplakt hing. We waren juist tegen elkaar aan het zeggen dat die er met geen mogelijkheid door kon toen we zagen de bestuurder ervoor ging en heel hobbelig en al water scheppend er met zijn auto doorreed. Om jullie van alle spanning te bevrijden: wij hebben dit niet gedaan, even later vertelde iemand ons dat we nog twee rivieren van hetzelfde kaliber over moesten en dat dat niet te doen was met onze auto. Bovendien waren we er redelijk zeker van dat het verhuurbedrijf ons niet gratis ging komen helpen als we in het midden van de rivier zouden stilvallen. Wat ons trouwens niet echt aangenaam leek, vermits uitstappen dan niet echt een optie was met al die krokodillen. Resultaat: we reden vlotweg zo’n 300 km om om toch in Daintree te geraken. Wat kunnen jullie hier uit leren? Geloof de mevrouw van de tourist information in Marreeba niet.

Op zich vonden we de omweg geen ramp, we hebben Cooktown bezocht (daar is eigenlijk niks te zien, maar geef toe, wie wil Cooktown nu niet gezien hebben), hadden opnieuw een paar uur door Outback landschap kunnen rijden en Ben had eindelijk zijn foto met een uitgebrand wrak. Missie geslaagd dus en we vertrokken vol enthousiasme naar Daintree.

In Daintree kwamen we dezelfde avond nog aan, na opnieuw met een mysterie geconfronteerd te worden: om een of andere reden bouwen ze geen brug over de Daintree river, maar laten ze een ferry vragen. Die ferry is eigenlijk een rijdende brug en bijgevolg dus redelijk belachelijk. Suggesties om het mysterie op te lossen zijn welkom. Wij houden het op een slimme mens die dat stuk grond bezit, het niet wilt verkopen en lekker veel geld verdient met een rijdende brug een hele dag over en weer te laten varen.

Daintree was spectaculair en wel hierom: we zagen daar de staart van een krokodil. Een echte, levende, bloeddorstige krokodillenstaart die ‘s ochtends om half zes in zee aan het rondzwemmen was op een paar meter van ons vandaan. En we kunnen het navertellen. De rest van de dag hebben we toegewijd aan het opsporen van nieuwe krokodillen. Helaas hadden ze het allemaal te druk met sneaken in zee dus hebben we er geen meer gezien. Wel vuurvliegjes de avond voordien, een heleboel zelfs, wat een geweldig schouwspel opleverde terwijl we aan het koken waren.

Op de terugweg naar Bargara, waar we Rob zouden gaan ophalen die zich intussen ook al vrijwillig als slaaf van Kelly’s Beach Resort had opgegeven, stopten we nog aan de Josephine Falls en de Big Crystal Creek. Beiden hadden ze één fantastisch ding gemeen: de rotsen lieten zich gewillig als glijbanen behandelen en dus hebben we twee dagen superveel lol gehad met de rockslides.

Een dag later hadden we iets minder lol tijdens de Yongala Wreck Dive. Onze duikinstructeur in Indonesië had ons verteld dat die duik één van zijn favorieten was en dat we die dus zeker moesten doen als we in Australië waren. Wij waren dat natuurlijk niet vergeten en hadden besloten om één keer te duiken in Oz, om de simpele reden dat het daar waanzinnig duur is. Maar aan de SS Yongala wilden we graag onze laatste dollars opofferen. Tot we op de boot zaten, de golven net iets te hoog gingen en onze favoriete vriend Zeeziekte op bezoek kwam. De ervaring van Ben zijn duik? Aan één stuk door de vissen voeren, maar één duik van de twee kunnen doen en er uitzien alsof hij voor levend lijk had gestudeerd. Loes haar ervaring was positiever in die zin dat ze de twee duiken heeft voltooid, mits de occasionele ziektebui. Het was toch met veel plezier dat we beiden terug aan wal stonden. Spijtig wel, want de duik op zich was boeiend en heel mooi, alleen was het moeilijk om daar ten volle van te genieten als je het vier uur lang op een veel te beweeglijke boot moet uithouden. We waren wel niet de enigen die zo ziek waren, ongeveer de helft van de boot was misselijk en hing overboord. Het is een duikplek die niet beschermd wordt door een reef of eilanden en die op volle zee plaatsvindt, wat het nogal onaangenaam kan maken.

Tussendoor kreeg Loes nog een snelheidsboete, die we vervolgens geheel naast ons hebben laten liggen. De politieman in kwestie had al snel door dat als we een week later vertrokken, we de boete hoogst waarschijnlijk niet zouden betalen en gaf ons dan maar de raad om gewoon niet meer te snel te rijden. En zo geschiedde.

Die zondag kwamen we terug in ons favoriete Resort aan, waar we dankbaar gebruik maakten van de douche, de ijskast, de keuken en de elektriciteit, een gelukzaligheid die ons maar zelden ten deel viel als we low budget rondtrekken en niet op campings overnachten.

We haalden Rob op en vanaf dinsdag 13 mei begaven we ons op Fraser Island, het enige eiland ter wereld waar het regenwoud op het strand groeit. Je kan daar enkel rondrijden met een 4×4, de noodzaak daarvan wordt vrij snel duidelijk wanneer je op het eiland aankomt en de weg ophoudt te bestaan na enkele honderden meters. Vanaf dan ben je overgeleverd aan de genade van het zand. Los zand, mul zand, vast zand, nat zand. We zagen drie dagen lang niks anders en vonden het heerlijk. Het wrak van het Maheno schip, Indian Head waar je een uitkijkpunt hebt over de oceaan en het strand, de Champagne Pools waar het zeewater over de rotsen stroomt alsof er champagne in een glas wordt gegoten, de Eli Creek waar een kleine stroom je zachjes naar het einde van de beek voert. Dit werd allemaal afgewisseld met enkele dingo’s die over het strand en in de duinen op zoek waren naar eten, wij hadden het genoegen om er één tegen te komen die met een vissenkop in zijn bek rondliep. We mochten slapen op alle campings die aan het strand gelegen waren en konden er dus de minst bevokte uitkiezen, we zijn maar één keer vast gereden en hebben maar één keer op onze lippen gebeten toen Ben over een hoop rotsen moest rijden die de auto zo scheef deed hangen dat we Robotsje moesten inschakelen voor voldoende counter balance. We bekeken alle tag along-tours (één jeep rijdt op kop en 3 auto’s volgen. Je zit met 8 in een auto en bent dus aan het rondreizen met zo’n 30 andere mensen) en besloten er een inhoudsloos liedje over te maken dat we jullie zullen leren als we terug in België zijn. De tekst krijgen julie alvast hier te zien: tag along; tag along, tag along.

We namen Rob nog even met ons mee, zelfs tot op de luchthaven van Brisbane hield hij ons gezelschap, maar jammer genoeg wilde de douane niet meewerken en moesten we hem wel achterlaten in de vertrekhal. Op 19 mei vertrok ons vliegtuig naar Auckland. Voor degenen die zich afvragen waarom we het onszelf in godsnaam zo moeilijk maakten en niet gewoon rechtstreeks naar Vancouver vlogen: we hebben een Round the World ticket bij Travel Nation. Eén van de voorwaarden van zo’n ticket is dat je maar in één richting kan vliegen. En vermits wij in dat RTW-ticket al een vlucht van Auckland naar Vancouver hadden vastgelegd, moesten we het wel op die manier doen.

Vol enthousiasme uitkijkend naar het volgende deel van onze reis, maar ook met een dubbel gevoel omdat we het eerste hoofdstuk afsloten en voorgoed het Zuidelijk halfrond zouden verlaten, vertrokken we richting Vancouver. Maar dat deel van het verhaal is voor een volgende keer…